Hoe komt het toch dat als we een droom hebben, we vaak meer redenen kunnen bedenken om de droom niet waar te maken, dan om dit wel te doen?
We zijn zo behept met het calvinistisch erfgoed van onze ouders. "Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg."
Hierdoor durven we ons hoofd niet boven het maaiveld uit te steken. 'Neem niet teveel risico's, zorg dat je goed verzekerd bent, je hebt een vast contract nodig."
Dit zijn een aantal praktische bezwaren om je droom na te jagen. Maar we hebben in ons leven ook veel belemmerende gedachten ontwikkeld over ons zelf. Over onze mogelijkheden, talenten en gaven. Dit kan door die ene leerkracht zijn die niet in je geloofde en dit continu moest benoemen. Hoe vaak hoor je iemand die succesvol is niet zeggen: "Docent X zei dat ik niets zou bereiken in het leven, maar kijk mij nu eens." Ouders of opvoeders die niet in je geloofden, of leeftijdsgenoten.
Maar wat zou er gebeuren als we niet meer naar die belemmerende gedachten zouden luisteren. Wat als we onze dromen, visies, ideeën gewoon zouden uitvoeren. Wat als we naar het stemmetje in onszelf zouden luisteren die zegt: "Doe maar, je kunt het." Bedenk eens wat je allemaal zou kunnen bereiken.
Dat stemmetje heeft namelijk gelijk. Je kunt het! Je kunt die opleiding doen, je kunt voor die mooie baan gaan, je kunt die innerlijke rust vinden. Wat het ook is dat jij in gedachten hebt. Het enige dat je nodig hebt is je boerenverstand en een beetje lief zijn voor jezelf.
Doe maar, je kunt het! Echt!
Reactie schrijven